crash...

Ξέρεις ότι έχεις βρει την κατάλληλη όταν σου λέει ότι το Crash μοιάζει βγαλμένο από τα βαθύτερα όνειρά της...

sway with me, everything sad --
madmen in stone houses
without doors,
lepers steaming love and song
frogs trying to figure
the sky;
sway with me, sad things --
fingers split on a forge
old age like breakfast shell
used books, used people
used flowers, used love
I need you
I need you
I need you:
it has run away
like a horse or a dog,
dead or lost
or unforgiving.

Charles Bukowski

IN MEMORIAM, Alfred Lord Tennyson

Be near me when my light is low,
When the blood creeps, and the nerves prick
And tingle; and the heart is sick,
And all the wheels of Being slow.

Be near me when the sensuous frame
Is rack'd with pangs that conquer trust;
And Time, a maniac scattering dust,
And Life, a fury slinging flame.

Be near me when my faith is dry,
And men the flies of latter spring,
That lay their eggs, and sting and sing
And weave their petty cells and die.

Be near me when I fade away,
To point the term of human strife,
And on the low dark verge of life
The twilight of eternal day.

THE ROSE IN THE DEEPS OF HIS HEART, William Butler Yeats

All things uncomely and broken,
all things worn-out and old,
The cry of a child by the roadway,
the creak of a lumbering cart,

The heavy steps of the ploughman,
splashing the wintry mould,
Are wronging your image that blossoms
a rose in the deeps of my heart.

The wrong of unshapely things
is a wrong too great to be told;
I hunger to build them anew
and sit on a green knoll apart,

With the earth and the sky and the water,
remade, like a casket of gold
For my dreams of your image that blossoms
a rose in the deeps of my heart.

AT THE MID HOUR OF NIGHT, Thomas Moore (1779 - 1852)

At the mid hour of night, when stars are weeping, I fly
To the lone vale we loved, when life shone warm in thine eye;
...And I think oft, if spirits can steal from the regions of air
...To revisit past scenes of delight, thou wilt come to me there,
And tell me our love is remember'd even in the sky.

Then I sing the wild song it once was rapture to hear,
When our voices commingling breathed like one on the ear;
...And as Echo far off through the vale my sad orison rolls,
...I think, O my love! 'tis thy voice from the Kingdom of Souls
Faintly answering still the notes that once were so dear.

NEVER TRY TO TRICK ME WITH A KISS, Sylvia Plath (1932 - 1963)

Never try to trick me with a kiss
Pretending that the birds are here to stay;
The dying man will scoff and scorn at this.

A stone can masquerade where no heart is
And virgins rise where lustful Venus lay:
Never try to trick me with a kiss.

Our noble doctor claims the pain is his,
While stricken patients let him have his say;
The dying man will scoff and scorn at this.

Each virile bachelor dreads paralysis,
The old maid in the gable cries all day:
Never try to trick me with a kiss.

The suave eternal serpents promise bliss
To mortal children longing to be gay;
The dying man will scoff and scorn at this.

Sooner or later something goes amiss;
The singing birds pack up and fly away;
So never try to trick me with a kiss:
The dying man will scoff and scorn at this.

SULA (1973), της Toni Morrison

There aren't any more new songs and I have sung all the ones there are. I have sung them all. I have sung all the songs there are.

Όταν η γλώσσα γίνεται μαγεία, όταν το μυθιστόρημα ντύνεται τα χρώματα της ποίησης, όταν η αφήγηση σε κρατά σε δεσμά ονειρικά μα σκληρά και βίαια σαν εφιάλτη, τότε ξέρεις ότι διαβάζεις Toni Morrison. Στο Sula, δεύτερο μόλις μυθιστόρημά της, συναντάμε για μία και μοναδική φορά στο έργο της μια συμβατική εισαγωγή, ένα πρόλογο στο χώρο και στην κοινότητα όπου όλα θα λάβουν χώρα. Μέχρι τα μισά, οι σελίδες αφήνουν μόνο εκλάμψεις του ανεπανάληπτου ταλέντου της Αφροαμερικανίδας συγγραφέως. Από εκεί και μετά, όμως, οι αισθήσεις παραδίνονται. Στο επίκεντρο βρίσκεται η φιλία ανάμεσα στη Sula και τη Nel, μια σχέση ξεχωριστή που μολύνθηκε από το αίσθημα της ιδιοκτησίας, από τη χαώδη απόσταση ανάμεσα στην ελευθερία και την αναγκαιότητα, η καθεμιά αφοσιωμένη στο δικό της μονοπάτι. Σε ένα μυθιστόρημα για την αμφισημία, τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό και τις γκρίζες - από τη σκιά του γυρισμένου μας βλέμματος - περιοχές όπου αλληλοκαλύπτονται, η Morrison θα μιλήσει για τη δειλή στροφή μιας φοβισμένης κοινότητας: τα μέλη της χρειάζονται κάποιον για να στρέφουν τα επιδεικτικά τους δάχτυλα, να παίζει το ρόλο του κακού, να γίνει το κέντρο και ο πυρήνας της (αγωνιωδώς διατηρηθείσας) ηθικής τους ακεραιότητας. Σχολιάζοντας, όπως πάντα, τη θέση της γυναίκας, αυτή τη φορά θα ερευνήσει τις συνέπειες των επιλογών της, όχι απέναντι στην κοινωνία, αλλά απέναντι σε μια άλλη γυναίκα. Σε μια φίλη. Το ανοιχτό αυτί της συγγραφέως στην «μαύρη» καθομιλουμένη γοητεύει το χαρτί και οι πρώτοι, σπουδαίοι πειραματισμοί πάνω στις δυναμικές της γλώσσας κάνουν εδώ την εμφάνισή τους. Γλώσσα συμβιβασμού και γλώσσα αντίδρασης, γλώσσα ελεύθερη και γλώσσα υποταγμένη. Eva, Hannah, Nel και Sula: οι λέξεις τους δεν είναι παρά η μελωδική απελευθέρωση του συναισθηματικού τους φορτίου, περιλάλητου ή ανείπωτου.

- I got my mind. And what goes on in it. Which is to say, I got me.
- Lonely, ain't it?
- Yes. But my lonely is mine. Now your lonely is somebody else's. Made by somebody else and handed to you. Ain't that something? A secondhand lonely.

ON DEATH, John Keats

I.

Can death be sleep, when life is but a dream,
And scenes of bliss pass as a phantom by?
The transient pleasures as a vision seem,
And yet we think the greatest pain's to die.

II.

How strange it is that man on earth should roam,
And lead a life of woe, but not forsake
His rugged path; nor dare he view alone
His future doom which is but to awake.

RENE CHAR (1907 - 1988)

Je n’ai pas peur. J’ai seulement le vertige. Il me faut réduire la distance entre l’ennemi et moi. L’ affronter horizontalement.

Δε φοβάμαι. Νιώθω μονάχα ίλιγγο. Πρέπει να ελαττώσω την απόσταση ανάμεσα σε μένα και τον εχθρό. Να τον αντιμετωπίσω οριζόντια.

THE WIND SLEEPERS (1916) - H.D.

Whiter
than the crust
left by the tide,
we are stung by the hurled sand
and the broken shells.

We no longer sleep
in the wind -
we awoke and fled
through the city gate.

Tear -
tear us an altar,
tug at the cliff-boulders,
pile them with the rough stones -
we no longer
sleep in the wind,
propitiate us.

Chant in a wail
that never halts,
pace a circle and pay tribute
with a song.

When the roar of a dropped wave
breaks into it,
pour meted words
of sea-hawks and gulls
and sea-birds that cry
discords.

H.D.

LIGHT IN AUGUST (1932), του William Faulkner

Memory believes before knowing remembers…

Αν έπρεπε να διαλέξω τρεις – τέσσερις συγγραφείς που θα κρατούσα μαζί μου για πάντα, που το αίσθημα του εναγκαλισμού μου από τις λέξεις τους μπορεί να συγκριθεί μονάχα με μαγεία, τότε ένας από αυτούς θα ήταν οπωσδήποτε ο William Faulkner. Και μέσα από ένα έργο γεμάτο αριστουργήματα (The Sound and the Fury, As I Lay Dying, The Wild Palms, Absalom Absalom!), το Light in August κατέχει στις προσωπικές μου σκέψεις κι εκτιμήσεις περίοπτη θέση. Εδώ απουσιάζουν οι μακροσκελείς προτάσεις, η φειδώ στα σημεία στίξης και οι παράγραφοι που κρατούν σελίδες. Υπάρχουν όμως τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που καθόρισαν το έργο του συγγραφέα και, σε μεγάλο βαθμό, το μοντερνισμό της γραφής στην αμερικάνικη λογοτεχνία. Μονόλογοι – ξεναγοί στο υποσυνείδητο του κάθε ήρωα, συνειρμική υποκειμενική αφήγηση, ντόπια κι επινοημένη διάλεκτος, ο πλούτος που αναβλύζει από τις σελίδες του μυθιστορήματος θα αρκούσε από μόνος του να γεννήσει μία φορμαλιστική λατρεία για την τέχνη του Faulkner. Όμως, στο Light in August κρύβεται μια ιστορία παθιασμένης αγανάκτησης για τη συλλογική συνήθεια (ανάγκη;) που επιβάλλει ευπροσδιόριστες ταμπέλες (βλ. ταυτότητες) κι έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την ατομική ανάγκη αυτοκαθορισμού, αφόρητα καταπιεσμένη κάτω από τα γενικώς χαραγμένα όρια (λευκός – μαύρος, πιστός – άπιστος, κοκ).

Το βάρος της ενοχής και, πολύ συχνά, της ταπείνωσης οδηγεί μια σειρά από χαρακτήρες σε ένα σκληρό αγώνα για συγχώρεση, λύτρωση και, εν τέλει, αυτοπροσδιορισμό σε έναν κόσμο «κατασκευασμένο» να αποστερεί κάθε ταυτότητα. Προεξέχουσα φιγούρα ο Joe Christmas, το άλλο πρόσωπο του Ιησού: μοιράζονται τα ίδια αρχικά, γεννήθηκε Χριστούγεννα και πέθανε λίγο μετά τα τριάντα του. Παρά την ενδελεχή ενασχόληση ολόκληρων κεφαλαίων με το παρελθόν του, το αληθινό του πρόσωπο μας διαφεύγει. Η μαρτυρική αποδοχή της τιμωρίας (αυτοθυσίας) αποκαλύπτει τον Μεσσία ενός κόσμου βυθισμένου στη δίνη της βίας, της προκατάληψης και της αδικίας. Το άσπρο και το μαύρο συνυπάρχουν στο δέρμα του, ενυπάρχουν στο αίμα του και η περιθωριοποίησή του θα είναι μονόδρομος για ένα κόσμο αντιδιαλεκτικό μέχρι μυελού των οστών. Από την άλλη, η Lena Grove, παραστρατημένη Μαίρη προς τη Βηθλεέμ, θα καταφέρει να εκπέμψει τη ζωοφόρο δύναμή της στην ταλαιπωρημένη πόλη του Jefferson, πριν επιστρέψει όμως στον πραγματικό της σπίτι. Δηλαδή στο δρόμο, στο αέναο ταξίδι που περικλείει μέσα του την υπόσχεση της απόδρασης / ελευθερίας (Lena) ή τη διαιώνιση του πόνου (Christmas). Ο χάρτης βρίσκεται μέσα μας.